Dag 12, 30 oktober 2015, 17 Mile Drive.
Door: Miranda
Blijf op de hoogte en volg Miranda
01 November 2015 | Verenigde Staten, Santa Cruz
Vanmorgen alweer vroeg uit de veren.... ik wil lekker buiten gaan zitten om het reisverslag weer bij te werken met een mok koffie bij de hand. Ik zal maar niet in de camper gaan "reukelen"want daar is nog alles in diepe rust. Zo meteen effe lekker douchen, maar niet in die douche die wat we gisteren gezien hebben. Ieks, daar zat een joekel van een kakkerlak. Na een poosje getypt te hebben stak Jan zijn neus ook buiten de camper, hij wilde douchen voor de koffie. Oke, dat mag!!!hahaha. Ik sloot de laptop af en ging mijn spullen ook bij elkaar zoeken. De douches waren deze keer een beetje oud, maar dat maakt niks, als het water maar warm is, zou je zeggen. Nee dus...ik was er helemaal klaar voor, dus ik testte even de watertemperatuur. Aaaaaah..ijs- en ijskoud. Ja duh. dat gaat t dus echt niet worden. Snel de haren gewassen en de hoognodige onderdelen verfrist en weg hier. Jan bleek het al niet veel beter te zijn afgegaan. De jongens hadden later meer geluk, en hadden wel lekker warm water. grrr. Waardoor het kwam weet ik niet maar ja, volgende ronde nieuwe kansen. Vandaag was de planning om langs de kust zuidwaarts te rijden langs de kust via de 17 Mile Drive. Let the motor running... Bij daglicht in het gebied rond Santa Cruz zagen we dat het een en al tuinbouwgebied was, met voornamelijk aardbeien en spruiten. de aardbeien werden hier geplant op ruggen met plastic. Dat konden wel 100´den hectares zijn hier. Links en rest nog een beetje bloemkool of suikermais. Wel heel veel paardenranches, en vee wat door de heuvels "graasden". Nou ja wat aan dorre takjes snuffelden volgens mij.
De 17 Mile Drive is een weg vlak langs de kust dus waar je dan ook niet harder kunt rijden dan 17 mijl per uur. ( dat is nog geen 30 km per uur). Deze weg van ca. 30 km lang begon in Pacific Grove . Volgens mij hadden we de tomtom ingesteld op 17 mile road, want we stonden opeens midden op een andere weg toen de bestemming zogenaamd bereikt hadden. Mm kan ook niet missen, toch. Maar al gauw stond de juiste richting aangegeven. Ik kan er niks aan doen, maar ook hier is het zoooo mooi. De Pacifische Oceaan die met flinke helder blauwe golven tegen de rotsen aanklotst. En de zeemeeuwen die daar heel rustig bij blijven kijken. ik word er bijna stil van.
Langzaam toeren we met ons vehicle de weg af, met onderweg natuurlijk genoeg punten om even uit te stappen en kiekjes te schieten.
Halverwege de kustroute ligt het plaatsje Pebble Beach, waar we even uitstappen om naar deze beach te gaan kijken. Wat blijkt , dit is een golfclub voor bobo's en hele rijke mensen. Niet voor ons dus. Hier in deze buurt liggen ik weet niet hoeveel golfbanen en woont er ook menig miljonair. Nou als ik heeeel veel geld had dan wilde ik hier ook wel wonen. Maar dat is niet dus rijden we maar gewoon door. Het volgende plaatsje waar we doorrijden is Carmel. Hier is Clint Eastwood 2 jaar burgemeester geweest, en daarom alleen al heel bekend. Ik zou heel graag willen stoppen in dit pittoreske dorpje maar aangezien dat ons bescheiden campertje ook hier geen parkeerplaats heeft, gaan we maar door. Op naar Point Lobos... zeflde verhaal, daar kun je niet met een RV komen. Balen. Volgende.. Monterey. Van de weg uit waarop wij rijden kunnen geen campers rijden.nondepie!!! Om nog meer frustratie te voorkomen besluiten we om dan maar door te rijden naar de volgende camping in Pismo Beach, dan zijn we daar tenminste eens voor de donker. We vervolgen de Highway 101, die ook langs de kust ligt. Man , wat is het hier prachtig. Eigenlijk is het niet zo erg meer dat we die kleine toeristische dorpje niet meer hebben kunnen zien. We merken allemaal dat we een beetje kijk-moe beginnen te worden. Deze weg is zo´n 180 km. lang, en je kunt er helemaal nergens vanaf. Na 90 km. achtbaan rijden met haarspeldbochten in een camper ben je er wel een beetje klaar mee. Maar geen keuze , dus door!
In Lucia stoppen we langs de weg voor een hapje te eten. Het uitzicht hier.....formidabel. Volgens mij hebben we de zee en een stukje berg erbij betaald , maar dat maakt niets uit. Heerlijk genieten van een super dag! Weer helemaal opgeladen vervolgen we onze weg. Zo rond San Simeon zien we langs de stranden zee olifanten liggen ) tenminste dat staat op een bordje langs de weg'. Wat een luie mormels. Wel lachen.
Ze maken een geluid dat valt tussen boeren en knorren, en dan heel luidruchtig. En als ze niezen hoor ja dat niet alleen, maar dan zie je dat ook. Net de mop van duizend spetters (snotspetters). Ook loopt er een brutaal eekhoorntje rond. Als je wilde kon je hem zelfs aaien. Nou, nee bedankt! De zeeolifanten spetterden af en toe met hun vinnen wat zand over hun rug of zij, om wat af te koelen in de zon. Na weer menig foto gemaakt te hebben stapten we weer in en koersten nog wat verder naar het zuiden. We reden nu door Big Sur en Redwoods. in de wei zagen we opeens wel 20 zebra´s lopen tussen de runderen. Het moet toch weer niet gekker worden. Alpaca´s oke, maar zebra´s ? Zo rond een uur of 5 hadden we de camping gevonden, zo te zien weer meer een parkeerplaats dan een camping, maar niet getreurd. In een camper zelf heb je met anderen niks te maken. Bij de incheck balie bleek dat ze onze reservering niet hadden ontvangen. Hey, hoe kan dat nu?? Normaal deden ze niet boeken voor 1 nacht in het weekend, maar voor deze keer maakten ze wel een uitzondering. Waren wij even blij dat we nog tijdig genoeg op de camping kwamen, anders had er echt geen envelopje voor ons klaargelegen. We kregen plaats 193. Super.... Alleen op plaats 193 stond nog een camper. Hoe kan dit nu? Het bleek dat die beste meneer die avond nog zou vertrekken want hij was opa geworden. Oh Gefeliciteerd dan maar, maar hoe lang gaat dit nog duren. Hij verzekerde ons dat hij binnen 3 kwartier klaar zou zijn om te vertrekken. Nou geen probleem, dan wachten we we wel even. Maar dat even werd al meer dan een uur. Iemand van de security kwam al eens vragen of we pech met de camper hadden. Eh , nee maar we zijn aan t wachten. Hij ging er voor zorgen dat we op een andere plek konden gaan staan zodat we ons ook konden settelen. Gelukkig maar, want ik moest nog een beetje koken, om alles uit de koelkast op te maken. Niet dat dat zoveel was, want koken op 3 pitjes met een fluitketel een koekenpan en een gewone ketel, dat is lastig voor 6 personen. Eerst de tomatensoep opwarmen, en dan de hamburgers bakken. Ging opeens het brandalarm af, oh nee toch, dan de pitjes ook maar heel klein gedraaid. Maar het kwam helemaal goed, de maagjes (?) waren weer gevuld. De jongens gingen naar de Arcade waar spelautomaten stonden. $ 20,- mee, en hoppa. Nu kon ik even mijn verslag weer bijwerken, zodat we straks nog konden `Rummiecuppen`.
Snel ook nog wat ingepakt en gepoetst , en oogjes dicht en snaveltjes toe!
De 17 Mile Drive is een weg vlak langs de kust dus waar je dan ook niet harder kunt rijden dan 17 mijl per uur. ( dat is nog geen 30 km per uur). Deze weg van ca. 30 km lang begon in Pacific Grove . Volgens mij hadden we de tomtom ingesteld op 17 mile road, want we stonden opeens midden op een andere weg toen de bestemming zogenaamd bereikt hadden. Mm kan ook niet missen, toch. Maar al gauw stond de juiste richting aangegeven. Ik kan er niks aan doen, maar ook hier is het zoooo mooi. De Pacifische Oceaan die met flinke helder blauwe golven tegen de rotsen aanklotst. En de zeemeeuwen die daar heel rustig bij blijven kijken. ik word er bijna stil van.
Langzaam toeren we met ons vehicle de weg af, met onderweg natuurlijk genoeg punten om even uit te stappen en kiekjes te schieten.
Halverwege de kustroute ligt het plaatsje Pebble Beach, waar we even uitstappen om naar deze beach te gaan kijken. Wat blijkt , dit is een golfclub voor bobo's en hele rijke mensen. Niet voor ons dus. Hier in deze buurt liggen ik weet niet hoeveel golfbanen en woont er ook menig miljonair. Nou als ik heeeel veel geld had dan wilde ik hier ook wel wonen. Maar dat is niet dus rijden we maar gewoon door. Het volgende plaatsje waar we doorrijden is Carmel. Hier is Clint Eastwood 2 jaar burgemeester geweest, en daarom alleen al heel bekend. Ik zou heel graag willen stoppen in dit pittoreske dorpje maar aangezien dat ons bescheiden campertje ook hier geen parkeerplaats heeft, gaan we maar door. Op naar Point Lobos... zeflde verhaal, daar kun je niet met een RV komen. Balen. Volgende.. Monterey. Van de weg uit waarop wij rijden kunnen geen campers rijden.nondepie!!! Om nog meer frustratie te voorkomen besluiten we om dan maar door te rijden naar de volgende camping in Pismo Beach, dan zijn we daar tenminste eens voor de donker. We vervolgen de Highway 101, die ook langs de kust ligt. Man , wat is het hier prachtig. Eigenlijk is het niet zo erg meer dat we die kleine toeristische dorpje niet meer hebben kunnen zien. We merken allemaal dat we een beetje kijk-moe beginnen te worden. Deze weg is zo´n 180 km. lang, en je kunt er helemaal nergens vanaf. Na 90 km. achtbaan rijden met haarspeldbochten in een camper ben je er wel een beetje klaar mee. Maar geen keuze , dus door!
In Lucia stoppen we langs de weg voor een hapje te eten. Het uitzicht hier.....formidabel. Volgens mij hebben we de zee en een stukje berg erbij betaald , maar dat maakt niets uit. Heerlijk genieten van een super dag! Weer helemaal opgeladen vervolgen we onze weg. Zo rond San Simeon zien we langs de stranden zee olifanten liggen ) tenminste dat staat op een bordje langs de weg'. Wat een luie mormels. Wel lachen.
Ze maken een geluid dat valt tussen boeren en knorren, en dan heel luidruchtig. En als ze niezen hoor ja dat niet alleen, maar dan zie je dat ook. Net de mop van duizend spetters (snotspetters). Ook loopt er een brutaal eekhoorntje rond. Als je wilde kon je hem zelfs aaien. Nou, nee bedankt! De zeeolifanten spetterden af en toe met hun vinnen wat zand over hun rug of zij, om wat af te koelen in de zon. Na weer menig foto gemaakt te hebben stapten we weer in en koersten nog wat verder naar het zuiden. We reden nu door Big Sur en Redwoods. in de wei zagen we opeens wel 20 zebra´s lopen tussen de runderen. Het moet toch weer niet gekker worden. Alpaca´s oke, maar zebra´s ? Zo rond een uur of 5 hadden we de camping gevonden, zo te zien weer meer een parkeerplaats dan een camping, maar niet getreurd. In een camper zelf heb je met anderen niks te maken. Bij de incheck balie bleek dat ze onze reservering niet hadden ontvangen. Hey, hoe kan dat nu?? Normaal deden ze niet boeken voor 1 nacht in het weekend, maar voor deze keer maakten ze wel een uitzondering. Waren wij even blij dat we nog tijdig genoeg op de camping kwamen, anders had er echt geen envelopje voor ons klaargelegen. We kregen plaats 193. Super.... Alleen op plaats 193 stond nog een camper. Hoe kan dit nu? Het bleek dat die beste meneer die avond nog zou vertrekken want hij was opa geworden. Oh Gefeliciteerd dan maar, maar hoe lang gaat dit nog duren. Hij verzekerde ons dat hij binnen 3 kwartier klaar zou zijn om te vertrekken. Nou geen probleem, dan wachten we we wel even. Maar dat even werd al meer dan een uur. Iemand van de security kwam al eens vragen of we pech met de camper hadden. Eh , nee maar we zijn aan t wachten. Hij ging er voor zorgen dat we op een andere plek konden gaan staan zodat we ons ook konden settelen. Gelukkig maar, want ik moest nog een beetje koken, om alles uit de koelkast op te maken. Niet dat dat zoveel was, want koken op 3 pitjes met een fluitketel een koekenpan en een gewone ketel, dat is lastig voor 6 personen. Eerst de tomatensoep opwarmen, en dan de hamburgers bakken. Ging opeens het brandalarm af, oh nee toch, dan de pitjes ook maar heel klein gedraaid. Maar het kwam helemaal goed, de maagjes (?) waren weer gevuld. De jongens gingen naar de Arcade waar spelautomaten stonden. $ 20,- mee, en hoppa. Nu kon ik even mijn verslag weer bijwerken, zodat we straks nog konden `Rummiecuppen`.
Snel ook nog wat ingepakt en gepoetst , en oogjes dicht en snaveltjes toe!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
