Dag 11, 29 oktober 2015, San francisco.

Vanmorgen is het de bedoeling dat we redelijk vroeg op staan, ontbijten en dan de bus en trein pakken naar San Francisco. Door de steile heuvels in de stad en de minimale parkeerplaatsen kun je beter niet met de auto zelf komen, en dus niet met een camper van 9 meter. Nou dat hele vroege is dus al niet gelukt, voordat iedereen om de beurt aan het aanrechtje had gestaan was het al kwart over 8. De camper konden we het beste parkeren op de grote parkeerplaats bij de Pacific Manor Shopping, waar we gisteren al waren geweest. Daar was gelukkig ruim plaats. Zo gezegd , zo gedaan! We hoefden maar heel eventjes op de bus te wachten. De 110 Colmar-Bart naar Daly City! In de bus konden we contant betalen, slechts $ 2,- pp voor deze trip. Toen we naar het treinstation reden ( Bart) snapten we waarom je hier beter niet zelf kunt rijden. Hier zijn de heuveltjes een beetje anders dan bij ons, zelfs de Gulpenerberg stelt hier weinig voor. Op het treinstation moesten we even uitvogelen hoe we bij het centrum zouden komen. Maar als je daar iemand wat vraagt wordt je zeer gedienstig geholpen, dus ook dat was geen probleem. $ 6,30 per retourtje Centrum en off you go naar stopplaats Embarcadero. Dat werkt toch perfect zo’n trein/metro in de stad. Heel duidelijk staat alles aangegeven en al snel stonden we midden in Frisco. Het was toch pas half 10 dus eerst weer even tiojd voor koffie. Starbucks koffie, hmmmm. Aan de tafels konden we gratis de telefoons opladen en hadden natuurlijk ook hier free wifi. Niet dat dat nodig is, maar wel leuk om even te proberen. Vanaf dat punt was het maar een klein stukje lopen naar de baai, alwaar we van alles wilden zien. Bij Per 1 kwamen we uit. Oke, en bij Pier 29 was het vertrekpunt van de ferry naar Alcatraz. Dus maar eens eerst daarheen om de voucher om te ruilen voor kaartjes. Maar goed dat deze al lang van te voren besteld waren want alle vaarten waren al bijna uitverkocht voor die dag.s morgens rond een uur of 10, konden we bij het inleveren van de kaartjes een plaats reserveren voor ‚s middags 15.20 uur. Dat was een beetje jammer want nu moesten we hele dag rekening houden met het feit dat we hier zeker op tijd terug moesten zijn. Maar niet getreurd. We liepen verder naar Pier 39, dat was een supergezellig „straatje" met allemaal souvenir winkeltjes en restaurantjes. We moesten natuurlijk zowat ieder winkeltje in. Loek wilde zo’n gevangen-mokje als souvenir voor Noud. Twan wist nog niet of hij wat wilde, hij had eerder graag een pijl en boog gehad, maar ik ben bang dat ze dat bij het vliegveld niet oke vinden. Oooh , daar zag in een winkel met western spullen. Even naar binnen. en daar kreeg ik me toch last van mijn schoenen-tic. Cowboy laarzen. Allerlei soorten, kei-ruig en super-mooi. Maar alleen het prijskaartje pastte niet bij ons vakantiebudget, en als ik eerlijk ben.... hier is dat allemaal tof , maar of je ze thuis werkelijk veel draagt??? Ik betwijfel het! We moesten ook nog de voucher inwisselen voor onze kaartjes voor de Hopp on- Hopp off bus, daarvoor moesten we nog een eindje Fishermann’s Wharf aflopen, ook zo’n bekende plaats. Hier bij de restaurantjes werd ter plekke kreeft en andere vis en zo klaar gemaakt . Super vers, maar is dit niet „our kind of stuff"is . Als je van vis houdt is dit de plaats waar je moet zijn. Niet voor ons dus lopen we maar weer snel door. Ook wandelden langs „the Cannery“, ook een bekend gebouw waar vroeger de grootste conservenfabriek was, van onder andere DelMonte. De chocoladefabriek van Ghiraldelli. Maar we zien de bui al hangen dat we echt niet zo heel veel kunnen bezichtigen, nu Alcatraz midden op de dag is, maar goed. Als we de kaartjes weer hebben gekregen, maken we de keuze om het „stukje“ naar the Golden gate Bridge te gaan lopen. Als we een route met de bus pakken zijn we teveel tijd kwijt. Maar zoals vaker hier kwamen we erachter dat een klein stukje hier, niet zo klein is. Volgens ons zou dat nog zeker een kilometer of 20 zijn. Heel jammer, dan maar wat foto’s gemaakt van veraf. Beetje teleurstellend, maar zo’n grote stad helemaal zien in 1 dag, gaat toch niet lukken. Trouwens er is ook nog de Bay Bridge, die is wel 9 mijl lang en een dubbeldek weg. Eigenlijk nog grootser dan de Golden Gate die slechts 1,7 mijl lang is. Waarom de Golden Gate bekender is weten we ook niet.Je ziet mee daar toch wat volk aan de baai rondlopen, en een ligt met zijn dikke bierbuik op het mini-strandje, en de ander staat er te mediteren. Zwervers zijn hier ook genoeg, maar dat was wel te verwachten. Inmiddels was het bijna tijd om naar onze bus te gaan, voor ons rondje door SanFrancisco. We hadden een gids. ( zucht) Het kon wel de broer van Jim Carrey zijn, qua uiterlijk en ook net zo irritant. Hij vertelde wel veel, ook waar de film was opgenomen van Godzilla en Dirty Harry, de plaats waar de illegale drankverkoop plaatsvond tijdens de tijd dat alcohol verboden was in Amerika. En dat in 1906 , 80 % van San Francisco verwoest werd door een aardbeving , eigenlijk meert door brand ten gevolg van deze beving.. Union Square had ik me meer van voorgesteld, dit bleek gewoon een winkelcentrum te zijn. Dit konden we dus met een gerust hart overslaan. In de verte zagen we Lombard waar de auto s helemaal zigzag de berg afkomen anders is het te steil!
Als de toer is afgelopen en Brian ons al heel vaak heeft duidelijk gemaakt dat onder in de bus een doos staat voor de fooien. ( deze doos was wel erg groot voor de fooien, hahaha), hebe ben we natuurlijk maar een paar dollars voor hem gedropt. Ik vind het jammer dat we niet naar Alamo Square kunnen waar de karakteristieke huizen , the „Seven Sisters" staan. Maar ook daar kom ik wel overheen (knipoog). Het werd tijd om terug te lopen naar Pier 29 zodat we zeker op tijd waren voor de excursie naar Alcatraz. Veel tijd om te eten hebben we ons niet genomen, dus nu maar een hotdog/ churroz, of een corndog. Het weertje is hier weer geweldig, vanmorgen zijn we vertrokken met de jas aan maar die hebben we echt niet nodig hier. Dat komt door de Indian Summer, volgens Brian.Na zo’n 20 minuten kunnen we in de rij gaan staan voor de overtocht. In de rij staat nog een tentje waar je voor $ 20,- nog een familiefoto kunt laten maken. Ja , dat willen we wel. Foto’s waar we allemaal samen opstaan die zijn er niet zoveel. Al snel kunnen we de boot op en spurten naar het bovendek, waar je een prachtig uitzicht hebt op de Rots. Welcome a board, fooks!!Het lijkt van de kust uit maar een heel klein stukje, maar door de stroming kun je hier beter niet gaan zwemmen. Alcatraz is eerst een fort geweest, waar ook militaire gevangenen zaten maar was niet zo sterk beveiligd. In 1934 werd het een federale Gevangenis waar de gevaarlijkste criminelen werden ondergebracht, waaronder Al Capone en Machine Gun kelly. De gevangenis was de meest streng bewaakte gevangenis. Er zaten gemiddeld zo’n 250 gevangenen, en er zijn in die 30 jaar dat dit heeft bestaan maar 3 personen succesvol ontsnapt. De gevangenen daar hadden niks te makken, een heel klein celletje met een wc pot, een tafeltje met stoeltje, een plankje om wat op de zetten en een smal bedje. ook de isoleercellen kon je van binnen bezichtigen. daar kreeg je ook claustrofobie. De douches was gewoon 1 grote ruimte met 40 douche koppen, niks privacy. Wel heel indrukwekkend om dit allemaal te zien. Toen de toer beeindigd was , kocht Dennis zich nog een Alcatraz-zonnebril en konden we weer op de boot terug naar het vasteland. Op mijn to-do lijstje stond nog een ritje met de Cable Cars, zo’n ouderwetse trammetje door de heuvels van San Francisco. Dit werkt omdat in het controlecentrum een raderstelsel van 17 km lange 3,5 dikke ondergrondse stalen kabel, de trammetjes door de heuvels laat gaan ( 15 km. per uur) Tjingtjingtjing.Er stond wel een wachtrij, maar kom op, we hebben vakantie. Het enige nadeel was dat er ook hier zo’n zwerver aan het zingen en tokkelen was, niet om aan te horen. Loek werd er foeks wild van ( niet de eerste keer die dag). Het was wel leuk om te zien hoe die trammetjes gedraaid werden op het keerpunt. Het plateau waarop de tram stond werd met de hand door 2 mannen gedraaid en weer op de volgende rails gezet. Na 2 beurten mochten we instappen.
Roy en Dennis mochten buiten staan om foto’s te maken en wij gingen binnen zitten. Heerlijk ouderwets. Hoe zo’n trammetje werkt, weten we niet. Er loopt een grote kabel onder de weg, maar verder???? De man achter in het trammetje moest steeds aan een grote rem-hendel draaien als we berg af gingen. Hij zette ons af bij de ingang van het treinstation. Het was inmiddels al weer half 8. Tijd om richting camper te gaan want we moesten ook nog 125 km. rijden naar de volgende camping. Na wat vertraging bij de overstap naar de bus , kwamen we toch bij de parkeerplaats aan. De camper stond er gelukkig nog, en zonder wielklemmen, want daar mocht maar max. 2 uur geparkeerd worden!!! Loek gooit zich neer op de bank en is al snel in dromenland.
Gelukkig wilde Roy het stukje in het donker rijden en om kwart voor 11 bereikten we camping Santa Cruz in Watsonville. Dat werkt hier overal perfect, als je later bent hangt er een envelop met je plaatsnummer en alle gegevens in een hokje en kun je gewoon je plekje zoeken. Als snel stond de camper en was aangesloten op stroom en water. Riool hoeft nu even niet omdat we morgenvroeg toch weer snel verder gaan. Aangezien we nog geen avondeten hebben gehad, pikken we wat knakworstjes, crackertje met paté en druiven en kruipen dan weer snel met pijnlijke voeten in ons nest.